De wilde natuurlijke banken met mosselzaad bieden geen garantie voor een constante aanvoer van het zaad voor de mosselkweek. Het aanbod voldoet hiermee niet aan de vraag. Zeefruit kent een internationale markt. Economisch gezien zou het vergroten van de mosselproductie dan ook rendabel zijn. De natuur heeft echter haar beperkingen. De hoeveelheid mosselzaad dat op de banken groeit, is te gering en een deel van deze wilde banken mag niet worden geoogst.

Mosselkweker Prins & Dingemanse heeft in 2002 een duurzame methode voor mosselzaadproductie ontwikkeld, de zogenaamde off bottom mosselzaadinvang. Deze is geïmplementeerd in de bestaande mosselproductiecyclus. Van een opbrengst van 55.000 kilo mosselzaad in 2003 groeide de vangst tot 450.000 kilo in 2006. Deze toename had tot gevolg dat het schip niet meer voldeed en dat ook niet zou doen na een grootschalige verbouwing.

Een aquacultuurschip werd ontworpen met als doel een multifunctionele inzetbaarheid zowel ’s zomers als ’s winters. Het schip beschikt over de techniek om de mosselinvang netten op een bedrijfsmatige manier te installeren zodat er geoogst en gekweekt kan worden. Tegelijkertijd is een systeem ontwikkeld waarmee ankers en boeien nauwkeurig onderwater geplaatst kunnen worden.

De innovaties op technisch gebied kunnen ook bij andere bedrijven worden toegepast. De kennispositie van de deelnemende bedrijven is versterkt. Zij trekken internationaal de aandacht. De mogelijkheid bestaat dat met deze technische ontwikkeling ook in de Noordzee mosselkweek kan plaatsvinden.

Het project heeft ervoor gezorgd dat er een nauwe samenwerking is tussen de regio Kop van Noord-Holland, met name Wieringen, en de regio Reimerswaal in Zeeland, het Europees centrum voor schelpdierverwerking.